چه حالی می کنند این ملت!

این ایرج میرزا خدا خب کرده یه شعری گویا تازه سروده جان یک دعوت بخوون حالش را ببر

تهی دستان گرفتار معاشند / برای شام شب اندر تلاشند

از آن گویند گاهی لفظ قانون / که حرف آخر قانون بود نون

اگر داخل شوند اندر سیاست / برای شغل و کار است و ریاست

***

سر منبر وزیران را دعا کن / به صدق ار نیست ممکن، با ریا کن

بگو از همت این هیئت ماست / که در این فصل پیدا می شود ماست

زسعی و فکر آن دانا وزیر است / که سالم تر غذا نان و پنیر است

از آن با کله در کار اداره / فرنگی ها نمایند استشاره

زبس داناست آن یک در وزارت / برند اسم شریفش با طهارت

***

وکیلان را بگو روح الامینند / ز عرش افتاده پابند زمینند

مقدس زاده اند از مادر خویش / گناه است ار کنی بر مرغشان کیش

یقینا گر ز بی چیزی بمیرند / به رشوت از کسی چیزی نگیرند

بجز شهریه مقصودی ندارند / به هیچ اسم دگر سودی ندارند

فقط از بهر ماهی چند غاز است / که این بیچاره ها را چشم باز است

غم ملت زبس خوردند مردند / ورم کردند از بس غصه خوردند